Duyguyla…

       Geçen gün 7 yaşındaki kuzenimle sohbet ederken bana büyümek istediğini, büyüdüğünde daha başarılı olacağını söyledi. Ona bu işin nasıl olacağını sorduğumda ise durup etrafına bakmaya başladı. Başarılı olması için o yönde çaba sarf etmesi gerektiğini, başarmanın bazen sanıldığı kadar kolay olmadığını ve mücadele etmek zorunda olduğunu anlattım. Beni dinliyordu ve gözlerinin biraz daha büyüdüğünü fark ettim. :)       Kitaplık üzerinden örnek verdim ona; “Sence bomboş bir kitaplık mı daha güzel görünür yoksa rafları renkli kitaplarla dolu olan bir kitaplık mı?” diye sorduğum soruya “Dolu ve renkli kitaplık.” cevabını verdi. Boş bir kitaplığa yerleştirdiğimiz kitaplara başarılarımızın veya başarısızlıklarımızın hikayelerini yazıp raflara yeni kitaplar ekliyoruz. Daha sonra ekledim “Kitaplığa eklediğin kitapta başarısızlığının hikayesi olsa bile kitaplık tamamlandığında başarısızlığın bile güzel görünüyor orada.”.  İnsan büyü...

Her şey birbiri üzerine katlanarak gidiyor ve her olay diğerini bir nebze de olsa bastırıyor. Örnek verecek olursam; bundan 3 ay önce ağladığım bir olay şu anki durumu düşündüğümde yüzümde tebessüm oluşturabiliyor. Konuya bu şekilde giriş yapmamın sebebi "mutsuzluk" olarak nitelendirdiğimiz olayları bağladığımız nedenler. Mutsuzluğu mutlulukla kıyaslayacak olursak mutsuzluğun derin yaralar bıraktığı doğrudur ama mutluluk da yaralara bir o kadar merhem oluyor.     Kocaman bir sahil, karşıda sonu belli olmayan bir deniz... Kıyıda bulunan çöpler de mutsuz edici olaylar olsun. Denizin maviliği o kadar güzel ki, içerisinde bulunan kötü olayları dalgasıyla birlikte kıyıya atıyor. İşte bazen mutluluk verici olaylardan sadece biri yaşanmışken dalgasıyla birden fazla mutsuzluğu kıyıya atarak kendinden uzaklaştırıyor, kendini arındırıyor.  İnsan da böyle değil midir? Olay mutsuz eder ama sonrasında gelen güzellik hafifletir insanın içindeki burukluğu. Her insanın ...